با آگاهی زندگی کنیم، نه ترس
چند سال پیش، وقتی اسم ایدز به گوشمون میخورد، یه جور ترس عجیبی وجودمون رو میگرفت. انگار اسمش مترادف بود با پایان زندگی. توی ذهنمون یه بیماری عجیب و غریب و غیرقابل درمان بود که باید ازش فرار میکردیم. اما امروز، اوضاع فرق کرده. علم ثابت کرده که خیلی از باورهایی که درباره ایدز داشتیم، اشتباه بوده و دیگه ایدز اون غول شکستناپذیر نیست.
تا حالا بهش فکر کردی؟
فرض کن توی یه جمعی نشستی و یه نفر خیلی جدی میگه: “ایدز با دست دادن منتقل میشه!” تو چه واکنشی نشون میدی؟ باورش میکنی؟ یا نمیدونی چی بگی چون مطمئن نیستی؟
واقعیت اینه که هنوز خیلیها درباره ایدز اطلاعات درست ندارن و همین باعث میشه ترسها و باورهای غلط بیشتر از خود بیماری، آدمها رو اذیت کنه. اینجاست که دونستن و آگاهی به دادمون میرسه.
ایدز، واقعاً چی هست؟
ایدز آخرین مرحله از یه ویروسه به اسم اچآیوی (HIV) که سیستم ایمنی بدن رو ضعیف میکنه. اگه به موقع درمان نشه، باعث میشه بدن در برابر بیماریهای خیلی ساده هم نتونه مقاومت کنه.
اما ایدز فقط یه بیماری نیست. گاهی برای آدمهایی که با اچآیوی زندگی میکنن، انگار به یه قفس از قضاوتها و نگاههای سنگین تبدیل میشه. چیزی که همه ما باید بدونیم اینه که ایدز، یه بیماری قابل کنترله و مبتلایانش، بیشتر از هر چیزی به حمایت نیاز دارن.
اشتباههای بزرگ ما درباره ایدز
تصور کن یه روز یکی از دوستای قدیمیات که مبتلا به اچآیوی هست، بهت میگه: “من با این بیماری زندگی میکنم.” اولین فکری که به ذهنت میاد چیه؟ نگران میشی که شاید به تو هم منتقل بشه؟
خب، باید بدونی که اچآیوی از خیلی چیزایی که فکرش رو میکنیم، منتقل نمیشه:
- با دست دادن، بغل کردن یا حتی بوسیدن.
- استفاده از لیوان یا بشقاب مشترک.
- نیش پشه یا حشرات.
اما راههای انتقالش چی؟ فقط از طریق اینا منتقل میشه:
- رابطه جنسی محافظتنشده.
- استفاده از سرنگ مشترک.
- انتقال از مادر به بچه در دوران بارداری، زایمان یا شیردهی.
- یا انتقال خون آلوده.
چرا باید اینارو بدونیم؟
ممکنه از خودت بپرسی: “حالا اینا چه ربطی به من داره؟”
واقعیت اینه که هرچی بیشتر بدونیم، بهتر میتونیم از خودمون و دیگران مراقبت کنیم. وقتی اطلاعات درست داشته باشیم، میتونیم به موقع از راههای پیشگیری استفاده کنیم، آزمایش بدیم و به جای اینکه قضاوت کنیم، حامی باشیم.
یه خبر خوب: امید همیشه هست!
یه زمانی ایدز مثل یه حکم قطعی برای پایان زندگی بود، اما الان دیگه اینطور نیست. درمانهای جدید (مثل ART) باعث میشن ویروس توی بدن فرد مبتلا به قدری کم بشه که نه تنها به دیگران منتقل نشه، بلکه اون فرد یه زندگی کاملاً عادی داشته باشه.
یه داروی پیشگیری به اسم PrEP هم هست که میتونه خطر ابتلا به اچآیوی رو تا ۹۹٪ کاهش بده. اینا یعنی دیگه ایدز اون کابوس قدیمی نیست.
ما چه کاری میتونیم بکنیم؟
- آزمایش بدیم: تشخیص زودهنگام میتونه همهچیز رو تغییر بده.
- آدمها رو قضاوت نکنیم: کسی که مبتلا به اچآیوی هست، به جای ترس و قضاوت، به حمایت نیاز داره.
- خودمون یاد بگیریم و به بقیه یاد بدیم: آگاهی مثل یه زنجیره عمل میکنه که اگه درست حرکت کنه، میتونه یه جامعه سالمتر بسازه.
حرف آخر:
زندگی همیشه پر از چالش بوده، اما قدرت دونستن و آگاهی میتونه هر مشکلی رو به یه فرصت تبدیل کنه. ایدز پایان زندگی نیست، یه شروعه. شروعی برای آگاهتر بودن، حمایت کردن و ساختن یه دنیای بهتر.
